Perihan Tahran – 19 Şubat 2024 Tazelenme Üniversitesi Marmaris kampüsü Elimdekini öyle bir fırlattım ki bakkalın önünden geçen arığa, aynı zamanda ateş gibi yanan yanaklarımdan yaşlar süzülmeye başladı. Pişmanlık, utanç ve karnımda şiddetli bir ağrı. Ah o gazyağı bitmeseydi gelmeyecektik buraya. Elektriğin olmadığı 60 yıllarda akşam yaklaşırken, Lambanın camı...
Kızım senin ne işin var bu adamla, bakışı hep üzerinde gezinirdi ama o fark etmezdi, o kadar meşguldü ki kafası, onu memnun edecek şeyleri üretmekle ve nasıl da onun istediği gibi olduğunu ona ispat etmekle. İkisi de aynı okulda öğrenciydiler. Erkek aykırı tipti aslında ama o alışıldık tiplerin arasında ilginç...
Temmuzun son haftası bir akşam vakti, daha doğrusu gecenin onu, tezgâhın üstünde duran mısır paketlerini görünce, patlamış mısır çekti canımız. Kendime kalsa hayatta yapmam, üstelik bu saatte ama isteyen torun olunca öncelikler değişiyor. Tencereye biraz zeytinyağı biraz tuz koyup, dibini kaplayacak kadar mısırı döktüm şıkır şıkır, gözüme az geldi bir...
Yaprak Dökümü dizisi vardı bir zamanlar ve onun Leyla’sının üstünden hiç çıkarmadığı pembe mantosu. Onunla bütünleşmişti, sanki onun içine saklanıyordu. Bizde egolarımıza sarınmış bir türlü çıkarıp atamıyoruz, hâlbuki bir atsak üstümüzden, bünye daha çabuk uyum gösterecek şartlara. Her ne kadar dışardan birine sormak gerekse de kendimi hırslı, egosu yüksek bir...
Bodrum Yalıkavak’a giderken yolumuzun üstündeki yel değirmenlerinin rüzgara bağrını açmış duruşu etkiler beni hep. Rüzgarla değirmenlerin kucaklaştığı tepe şimdi sessiz ama arabadan indiğimde uçurmak ister gibi titreten rüzgâr beni uzaklara, çok uzaklara fırlatıverir. Ta su değirmenlerinin çok fazla olduğu memleketime kadar. Anneannemlerde kaldığım bir gecede herkes çok telaşlıydı. Özellikle Ateş...
Sevinç Aydemir 29 Temmuz 2024
Bir dönemeci dönmeye karar vermek mi hayatı belirleyen yoksa dönmemek mi, olduğun yerde oturup öylece hayatı seyretmek m? Gelip geçen, dönen dönmeyen şeyleri izlemek de, belirler mi acaba hayatın yönünü? Yoksa o bekleyen olduğu yerde duran mı etkiler diğerlerinin hayatını? Ona rastladığı için şanslı, onu gördüğü için şanssız mı olur...
Bir ALİ GÖNENLİ öyküsü...
Bulgaristan göçmeni bir ailede, Ege’nin küçük bir kasabasında doğdu. Anne on 17 yaşında Kızçe’yi, on sekizinde de oğlanı doğurdu. Üç çocuk bir arada. Baba fotoğrafta bahçede kocaman dut ağacının altında bir sandalyeye oturmuş, bir dizinde kızçe, bir dizinde oğlan. Hangisi büyük, hangisi küçük çocukları ayırmak zor. Kendini bulmak için hep...
1940’lı yıllar. İç Anadolu’da kendine özel güneşi yıldızları olan, dönem koşullarına çözümler üretip, dünya omuzlarında yaşamaya uğraşan insanların dağ köyü. Evlerde tuvalet yok. Köyün belli yerlerinde umumi tuvalet, çeşme olmadığından da birkaç yere açılmış su kuyuları var. Kuyularda su 3 kendir derinliğinde yaklaşık 60 m. Ancak hayvanlar veya dört-beş delikanlı...
O sabah uyandığımda yabancı bir şehirde, yabancı bir evde olduğumu hatırlayıp, bu gün çok iş var diyerek kalktım. Perdeyi araladığımda sisli puslu bir hava ve camı açınca, zeytinliklerden gelen o koku yine. Havaya sinmiş zeytin kokusu. Etrafta mukavva kutular açılmayı bekliyor, kimi mutfak eşyası, kimi kıyafet çoğu da kitapla dolu....